MEVSİMİMİZİ DEĞİŞTİRELİM!

MEVSİMİMİZİ DEĞİŞTİRELİM
Bütün bilindik yüzlerle örülmüş bir duvarız şimdilerde. Kafileye geç kalmış kafile üyesiyiz. Merhametimiz beslenirken hüznümüzden, bizsiz düşüşler düşler umutlarımız. Daha yıllar evvel yoklamıştı aynı bahar aynı yerden. Aynı duraktan kalkmıştı otobüs, herzaman ki garda mola vermişti tren ve aynı limanda nefes almıştı o heybetli gemi. Her gidiş yenidir oysaki.
Anidir.
​​​Erkendir.

Biri durdurmalı bu gidişleri derken kısık sesimiz, çoktan varmıştır menziline içimiz. Baharda kendini müjdeler şimdilerde, uyanışa geçer doğa, "daha bitmedim' diyen çiçekler açar. İnsanlar etkilenir denilir bu güzel havalardan ama, bu doğanın baharıdır ve bize bahar doğayla gelmek zorundaymış gibi hissettiren bir duygu vardır. Oysaki  İnsanın mevsimi yüreğindedir. Yüreğinde yaşar kışın ortasında yazı ya da yazın ortasında kışı. İnsanın mevsimi kendisidir. Sağanak yağışı gözlerindedir, parçalı bulutu hislerinde, güneşli günleri tebessümünde, rüzgarı saçlarında, soğuğu parmaklarındadır. Bütün manalarda ki anlamın ta kendisidir insanoğlu. Gördüğü herşey kendisinin yansımasıdır. Bir adımdır insanoğlu, buçuğu bir geçedir.

Yarımın yarısıdır...
Kendine kafestir insanoğlu, kendine kör, kendine dilsiz. Bir kendine acımasızdır. Bir kendine yük. Aslında her insan bir sanatçı sayılabilirdi, eğer yamalı duygular sanattan sayılsaydı. En büyük sanat olurdu, gizlendiği dünyası. Peki biz kendi dünyamızda, o tek kişilik dünyamızda hangi mevsimi yaşıyoruz ? Eminim tek mevsimi olan dünyalarda var. Ama bahar bize, doğayla gelmesin artık ☺️ O gizli dünyamızda hep bahara açalım gözlerimizi. Kafesimizi de, kara kışımızı da bir kenara bırakalım. Yarımları tamamlayalım. Artık mevsimimizi değiştirelim, biz hep baharlara uyanalım. Bizim dünyamız her mevsimde çiçek açsın, bizim dünyamızda güneş hiç batmasın. İlmek ilmek işlenirken uyanışımız umudumuza, yüreğiniz de ki baharlarda buluşmak ümidiyle, 
sevgiyle kalın. ☺️